Bordeauxrood - Luce van Leer
Hoe lang kan je doorleven op liefde?
Michelle weet dat haar pleegmoeder niet haar echte moeder is, maar in haar hart voelt dat wel zo. Ze wordt begrepen, is geborgen en ontvangt alle liefde die een opgroeiend kind zich kan wensen.
Wanneer het noodlot toeslaat en haar pleegmoeder in het ziekenhuis belandt, kiest Michelle ervoor om aan haar zijde te blijven staan. Ook al is ze hierdoor getuigen van de gruwelijke aftakeling van de vrouw die er altijd voor haar is geweest.
Bordeauxrood is een ontroerende roman over een familie die wordt opgebroken door ziekte, maar ook een ode aan de liefde tot op de allerlaatste dag én daarna.
Toen ik de oproep zag van de auteur, op zoek naar lezers om deel te nemen aan de blogtour, waagde ik nederig mijn kans. Wat ik wist van het boek kwam mij al zo krachtig en puur over dat ik mezelf met gekruiste vingers opgaf. Ik hoef niet te zeggen hoe blij en vereerd ik was om te mogen deelnemen aan de blogtour.
Luce van Leer heeft een enorm vlotte, beeldende en met momenten zelfs poëtische schrijfstijl. Haast niet te geloven dat dit haar debuut is. Qua schrijfstijl lijkt ze al een rot in het vak en ik kan je zeggen, na dat je dit boek leest, zal ze ongetwijfeld ook voor jou als een gevestigde waarde aanvoelen.
Twee hoofdpersonages, twee verhaallijnen, Michelle en Loes, moeder en dochter. In het begin van het boek leer je vooral Michelle kennen en hoe zij haar kindertijd, jeugd heeft (moeten) ervaren. Loes komt volop in beeld wanneer - zonder te spoilen - Michelle als volwassen vrouw en zelf nu moeder nogmaals een aangrijpend iets ervaart, en lees je hoe Loes dit alles aanvoelt, verwerkt, bekijkt.
Het verhaal dat de auteur hier brengt over Michelle en Loes - gebaseerd op waargebeurde feiten - is hard maar echt, puur en wondermooi, rauw en eerlijk en zo ongelooflijk mooi en krachtig. En liefde, zoveel liefde. Luce van Leer neemt je mee doorheen het boek vol emoties waar elke lezer wel ergens een stukje herkenning in kan vinden.
Tranen, die kan je ook verwachten tijdens het lezen van dit boek. Tranen van verdriet en hartzeer maar ook tranen van een hart vol liefde en tederheid. Dit boek is zo vol, vol emoties, vol van liefde. Als je het boek nog niet in huis hebt, doe het dan nu zodat je het verhaal van Michelle en Loes, vol dankbaarheid, kan lezen.
Wat een debuut, Luce van Leer. Mijn hoedje af voor dit boek. Schrijf aub verder, blijf de verhalen die je wil delen, delen. Ik zal ze trouw lezen. Bedankt voor Bordeauxrood.
0 reacties:
Een reactie posten