Eline - Michelle Visser (uitgeverij Meulenhoff Boekerij)
De welgestelde Eline heeft, ondanks de Eerste Wereldoorlog die woedt in Europa, een goed leven in universiteitsstad Leiden. Tot haar echtgenoot Wieger voor langere tijd archeologisch onderzoek gaat doen op het Drentse platteland en Eline hem besluit te volgen met hun twee kinderen.
Eline valt op als een exotische vogel in het streng gereformeerde Drentse gehucht, waar het stadse gezin niet door iedereen met open armen wordt ontvangen. Als de Spaanse griep toeslaat ondersteunt Eline de plaatselijke arts waar ze kan, maar de ondervoede bevolking heeft zwaar te lijden en Eline en haar naasten worden zelf ook ziek. Ondertussen komt het niet-aflatende bloedige nieuws over de Grote Oorlog ineens veel dichterbij wanneer Duitse familieleden van Wieger niet teruggekeerd blijken te zijn van het slagveld.
Als het gezin na de oorlog terugkeert naar Leiden, zijn niet alleen zij veranderd door hun ervaringen. Vrouwen strijden voor kiesrecht, arbeiders komen in opstand, grootmachten wankelen. Kan Eline weer haar bevoorrechte leven oppakken, of grijpt ze de uitdagingen van haar tijd aan om boven zichzelf uit te stijgen?
(Mijn dank aan de uitgeverij voor dit exemplaar. )
Wat heb ik uitgekeken naar dit boek, en terecht! De cover van het boek werkt ook heel aantrekkelijk. Het is er even inkomen maar eenmaal in het verhaal is het niet meer mogelijk eruit te stappen.
Ik kon me vinden in alle personages die in dit boek te vinden zijn dankzij de manier waarop Michelle Visser schrijft. Ook dankzij die schrijfstijl ga je samen met Eline door elke emotie, elke tegenslag, verdriet, vreugde,...
Het is aangrijpende historische roman die weer wat meer inzicht geeft, het neemt je mee door landen, streken, geschiedenis, tijd, en nog zoveel meer. Voor mij toch wel een ⭐️⭐️⭐️⭐️-waard.
Check hieronder een kort interview dat ik (ow jawel 😍) mocht doen met Michelle Vissers!!!
⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️
* Hoe ben je met schrijven begonnen?
Michelle: “Ik heb altijd al heel veel gelezen, ik was een echte boekenwurm als kind, en nu nog. Ook had ik altijd veel fantasie, dus in mijn hoofd verzon ik hele verhalen. Vaak een soort extra hoofdstukken op de boeken die ik las, ik wilde gewoon niet dat het boek uit was dus bedacht ik er zelf wat achteraan. Als tiener heb ik wel eens wat korte verhalen geschreven, maar later, als student, deed ik dat helemaal niet meer. Toen ik ging werken kwam ik al snel in de communicatiesector terecht en werd ik tekstschrijver. Dat is natuurlijk heel wat anders dan romanschrijver maar ik deed op die manier wel veel schrijfvaardigheid op, en dat hielp me toen ik in 2005 ineens heel sterk de behoefte voelde om een echte roman te gaan schrijven. Ik heb eerst naar een onderwerp gezocht, en dat werd de uitvinder Corneles Drebbel die in de Gouden Eeuw leefde. Over hem heb ik mijn eerste manuscript geschreven. Het is nooit uitgegeven maar het manuscript betekent natuurlijk veel voor mij. Het was mijn leerschool als romanschrijfster, zo kijk er nu op terug.”
* Wat vind je zo fascinerend aan schrijven?
Michelle: “Dat kan ik eigenlijk niet zeggen. Het is een gevoel, net zoiets als verliefd zijn op iemand. Dat kun je toch ook niet echt uitleggen, waarom op die persoon? Maar je weet dat hij/zij heel belangrijk voor je is. Zo is het met schrijven voor mij ook. Ik kan niet zonder, ik heb het nodig om mijn creativiteit een uitlaatklep te geven. Schrijven is echt niet altijd makkelijk en leuk, want het is nu natuurlijk ook gewoon mijn werk en dan zijn er ook wel eens lastige dingen. Maar echt, ik zou het niet willen missen.”
* Als je bezig bent aan een boek, hoeveel uren schrijf je en heb je een schema dat je volgt?
Michelle: “Ik werk tussen 1 en 2 jaar aan een boek, afhankelijk van het boek zelf, en ook hoe mijn leven op dat moment verloopt. Hoeveel energie kan ik in het schrijven steken, bijvoorbeeld. Bij een historische roman gaat ongeveer de helft van alle tijd in het research doen steken. Daar begint het mee, en het loopt door tot bijna het allerlaatste moment. Er zijn altijd nog wel feitjes op te zoeken, foto’s te bestuderen of andere interessante bronnen na te gaan. Ik werk ongeveer 20 uur per week echt aan het schrijven zelf. Het kost mij veel mentale energie en ik weet inmiddels dat als ik (veel) langer doordoe op een dag, dat ik de volgende dag dan minder heb te geven. Dus ik hou vrij goed vast aan mijn vaste ritme, dat werkt het best voor mij. Maar een manuscript is natuurlijk altijd aanwezig in mijn hoofd, ik denk eraan als ik onder de douche sta en als ik op de fiets zit en op heel veel andere momenten. Dat helpt ook weer want op die manier zit ik toch, zonder druk, na te denken over probleempjes of vraagstukken. En meestal valt me op de meest onverwachte momenten een goede oplossing in.”
* Hoe ben je op het verhaal gekomen vr deze roman?
Michelle: “Ik vroeg me af hoe het leven in Nederland was tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ik heb aardig wat historische kennis, omdat geschiedenis me heel erg boeit, maar op deze vraag wist ik amper wat te antwoorden (aan mezelf). Ik wist natuurlijk dat Nederland neutraal was in 1914-1918, maar verder? Dat was eigenlijk het beginpunt van mijn roman Eline. Ik begon met lezen over die periode, en ontdekte dat er niet zo veel concrete informatie over te vinden was. Boeken over de periode 1940-45 staan rijen dik in de bibliotheek, maar over de tijd daarvoor veel minder. Dat was voor mij een extra motivatie om zelf een roman over die periode te schrijven. Er gebeurde namelijk heel veel interessants: de Spaanse griep was een gesel waaraan ook in Nederland heel veel mensen stierven, en het was de periode waarin er werd gestreden voor het vrouwenkiesrecht. Er gebeurde nog veel meer, maar dat moeten lezers zelf maar ontdekken in Eline J”
* Krijg je nog steeds, nu met dit 5e boek, gezonde kriebels als de verschijningsdatum eraan komt?
Michelle: “Ja, hoor, het blijft spannend. Ik denk dat de meeste auteurs dat gevoel kennen en houden. Je hebt zo lang en hard aan een boek gewerkt, en dan verschijnt het en dan moet je maar afwachten hoe het valt. Zullen lezers van je verhaal en personages gaan houden? En zullen ze begrijpen wat je met het boek hebt willen zeggen? En zullen er überhaupt lezers zijn voor je boek, want zo makkelijk is het niet om op te vallen tussen alle nieuwe titels die er verschijnen. Dus dat blijft spannend. Gelukkig ben ik inmiddels al een beetje ervaren en kan ik de kriebels beter beheersen. Ik weet dat er altijd lezers zijn die niet van je werk houden, en gelukkig zijn er ook altijd weer lezers die juist heel enthousiast zijn. Dat hoort erbij.”
* Hoe voel je je nu het boek afgerond is en uitkomt?
Michelle: “Tevreden, omdat Eline echt is geworden zoals ik voor ogen had. Dat is fijn, ik ben blij met het resultaat. Ik heb ook zin om lezingen te gaan geven en lezers meer te vertellen over de historische en persoonlijke achtergronden die tot dit boek hebben geleid. Op zulke momenten kan ik echt mijn passie delen met anderen, dat is leuk omdat schrijven natuurlijk meestal een eenzame bezigheid is. Het is fijn om nu de drukte op te zoeken en het verschijnen van mijn nieuwe boek ook een beetje te vieren. Maar ik heb ook al heel veel zin in de nazomer, als ik me weer helemaal op het schrijven van het volgende boek kan storten!”
* Neem je afscheid van de personages als het boek af is?
Michelle: “Zeker niet. Mijn personages blijven bij me. Ik ken ze zo goed, net als familieleden of goede vrienden. Ook al zie je die een hele tijd niet, ze blijven toch bij je. Bovendien heb ik enkele personages die terugkeren in mijn werk. Ik schrijf een feelgoodserie over Anneloes Beekman die in een Frans dorp een nieuw leven opbouwt. Zij en andere personages keren straks voor de derde keer terug in een boek van mij. En ook in Eline komen enkele bekenden voor uit mijn debuutroman Véronique, namelijk Véronique zelf en Aletta Jacobs. Het is leuk om als schrijver die oude bekenden weer in te zetten.”
Alvast ontzettend bedankt!!
Michelle: “Jij bedankt voor je interesse in Eline! Ik wens je veel leesplezier.”
