Wapenzusjes - Lizzie Page (Kokboekencentrum)

"Wapenzusjes' van Lizzie Page is het waargebeurde verhaal van de vriendschap van twee verpleegsters aan het front van de Eerste Wereldoorlog.

Terwijl de oorlog zijn tol eist, klampen de gewonde soldaten zich vast aan de liefde en zorg van twee moedige, jonge verpleegsters. Ondanks hun verschillen worden Mairi en Elsie de beste vriendinnen. Het werk dat ze doen is hartverscheurend en ze lopen voortdurend gevaar. Als de oorlog voortduurt, komt hun vriendschap steeds meer onder druk te staan. 

Een indrukwekkend en ontroerend oorlogsverhaal dat je niet loslaat – gebaseerd op een wonderlijke, waargebeurde geschiedenis.

Lizzie Page is een Brits auteur, heeft een master in creatief schrijven behaald en werkte onder meer als journalist en docent. "Wapenzusjes' werd lovend ontvangen in het Verenigd Koninkrijk en Amerika.

Dit is een erg heftig boek vind ik persoonlijk. Elsie en Mairi hebben echt geleefd, hebben dit echt meegemaakt en dat maakt het eens zo speciaal dit boek te lezen. 

Lizzie Page beschrijft de dames en alle andere personages heel erg gedetailleerd zodat je een goed beeld krijgt van al deze mensen. Een vleugje humor hier en daar maar ook erg intense gesprekken, gevoelens en gedachten zorgen ervoor dat je door dit boek opgeslorpt wordt en dat het leest als een trein.

De auteur zorgt er ook voor dat je weet hoe Elsie en Mairi in het leven stonden, hoe ze naar het leven keken tijdens hun tijd in de oorlog als verpleegster. Hoe moeilijk ze het krijgen met hun gevoelens, normen en waarden, hun vriendschap die onder druk komt te staan. Laten we ook niet vergeten hoe deze dames dit allemaal deden in volle oorlog op 100 meter van de Duitse linie. 

Elsie en Mairi verleenden er eerste hulp, die nu ‘gouden uur’ behandeling genoemd wordt, aan soldaten vooraleer hen door te sturen naar militaire hospitalen verder achter de linies. Ze raakten al snel bekend als ‘De Engelen van Pervijze’.

Dit is een boek over twee uitzonderlijk moedige dames die hartsvriendinnen worden vanaf hun eerste ontmoeting. Over twee vrouwen die door oorlog, dood, liefde en een andere kijk op het leven toch onbaatzuchtig samenwerken. Die elkaar aantrekken, afstoten en zelfs ongelooflijke dieptepunten kennen. 

Lezen doe je vanuit Mairi haar soms naïeve standpunt, zeker in het begin van het boek, om haar vervolgens belangeloos te zien groeien in haar rol van verpleegster en in de schaduw van Elsie.

Na het lezen van dit boek dat absoluut een 4 sterren waard is wou ik toch wat meer weten over deze vrouwen en hun leven na de oorlog.

Zowel in de eerste als Tweede Wereldoorlog was Elsie actief in de hulpverlening aan het front. Na WO ll ging ze in Ashtead, Surrey wonen en daar bleef ze ook tot haar dood. Ze fokte Chiuahuas. Ze is nooit meer hertrouwd en is dement geworden op late leeftijd. Op 26 april 1978, op 93-jarige leeftijd, stierf Elsie door ouderdom. (Wikipedia)

Door de gasvergiftigingen tijdens de oorlog had Mairi gezondheidsproblemen en een zwak hart. Toch leefde ze verder zoals voorheen en begon ze nog met autoracing. Ze keerde later terug naar Nairn waar ze een gevogeltefokker werd samen met een vroegere jeugdvriend. Op 22 augustus 1981 stierf Mairi op 85-jarige leeftijd aan longkanker. (Wikipedia)

Er is online nog meer info te vinden over deze dames en hun werk maar dankzij Lizzie Page haar boek heb je toch wel een vrij goed en gedetailleerd beeld. 
Een ongelooflijk mooi heftig boek dat iedereen zou moeten lezen!! 

Bedankt aan uitgeverij Kokboekencentrum voor dit recensie exemplaar.



Iets om voor te leven - Richard Roper (HarperCollins)

Soms moet je álles op het spel zetten om íéts te vinden. 
Andrew zit vast in zijn leven, en in zijn troosteloze baan als ambtenaar waarin hij contact probeert te zoeken met de nabestaanden van eenzame overledenen. Gelukkig heeft hij een liefhebbend gezin om hem 's avonds zijn zorgen te laten vergeten. Althans, dat denken zijn collega's.
Wat begon als een klein leugentje is inmiddels uitgegroeid tot een fantasiewereld met een vrouw en twee kinderen. Het is voor Andrew een aangename ontsnapping uit zijn eenzame bestaan.
Daarom brengt de inmiddels-meer-dan-vriendschap met zijn nieuwe collega Peggy hem ook zo uit evenwicht… Durft hij alles op het spel te zetten en haar de waarheid te vertellen?

Het is onmogelijk om niet verliefd te worden op Andrew en de halsbrekende toeren die hij uithaalt om zijn verzinsels te verdoezelen. Iets om voor te leven is een hartverwarmende roman over risico's nemen wanneer je denkt alleen nog maar te kunnen verliezen.

Ik had nogal wat tijd nodig om in het verhaal te komen eerlijk gezegd en dacht zelfs na enkel hoofdstukken ‘Dit gaat niets worden’. 

Een vlotte schrijfstijl met korte en lange hoofdstukken en een schrijver die zijn tijd neemt om alle puzzelstukjes in dit verhaal bij elkaar te passen. Ook zijn neve personages geeft hij voldoende background mee zodat je een quasi prefect beeld van ze vormt.

Ik vond het concept van het verhaal wel meteen geweldig! Andrews job, zijn collega’s en baas die mij soms wat aan “the Office” deden denken, inboedels checken, Peggy. Het steekt allemaal wel goed in elkaar. Qua humor zit je met dit boek ook echt wel snor, zalig pluspunt. 

Mijn “probleem” waarom ik niet meteen in het verhaal kwam, denk ik, komt doordat ik niet meteen verliefd was op Andrew. Een rare man, niet veel diepgang en het wilde voor mij maar niet vlotten.

Maar... hoe langer ik las en hoe meer van die puzzelstukjes begonnen te passen, hoe vlotter de lees werd en hoe meer ik Andrew kon appreciëren. Wanneer dat laatste puzzelstukjes viel, jongens ik werd er zelf gelijk even emotioneel van...

Andrew my man, het is je allemaal vergeven!! Richard Roper het is je ook vergeven om me zo lang te laten denken ‘dit wordt hem alvast niet.’

Eindconclusie na deze verwarrende lees vol feels *wink* 
Toch een welverdiende dikke 3/5, het duurde even en eigenlijk sloeg mijn gevoel pas helemaal om bij het laatste puzzelstukje maar het concept, de onderwerpen, de gevoelens, plot enzovoort zijn echt wel erg goed en mooi gedaan. Gewoon een goed geschreven roman zoals die hoort te zijn. 
De drie dochters 1 : Rosalinds leugen - Muna Shehadi (HarperCollins)

De drie dochters van filmster Jillian Croft en haar beroemde echtgenoot Daniel groeien op in weelde, ook na de tragische dood van hun moeder. Jaren later staat hun wereld op zijn kop, als ze een medische verklaring vinden waaruit blijkt dat Jillian nooit zwanger kon zijn geweest.
Olivia en Eve willen er het fijne niet van weten, maar middelste zus Rosalind kan het niet loslaten. Ze heeft zich altijd anders gevoeld en wil weten hoe het zit. Drie geheime schriften leiden haar naar Leila Allerton, een operazangeres uit New Jersey, en haar grote, warme gezin met Libanese roots. Onder valse voorwendselen sluit ze vriendschap met de familie. Durft ze te vertellen wat haar werkelijk drijft?

Wat een fantastisch melig boek is dit!! Ik heb hier zo van genoten. Ik las het dan ook wel in de meest perfecte setting, regen, koud, op de bank met een dekentje en een theetje... ideaal!

Rosalind en haar zussen ontdekken dat hun moeder onmogelijk hun echte moeder kan zijn zoals de flaptekst al meegeeft. Waar de ene zus het meteen loslaat en de andere er niets van wil weten gaat Rosalind op onderzoek uit.

Ze komt bij een familie uit waarvan ze overtuigd is dat het haar ‘echte’ familie is en tijdens die zoektocht & confrontatie zoekende tijd trekt ze de verkeerde conclusies en loopt het gewoon niet zoals ze wil.

Uiteindelijk heeft dit verhaal een super hartverwarmend ontroerend einde dat best wel “cheesy” genoemd kan en mag genoemd worden. En dat is meer dan ok. Wat zalig om een boek te lezen met gewoon een happy ending. Niets meer, niets minder. 

De hoofdstukken beginnen steeds met een kleine tekst uit het dagboek van Rosalinds moeder. Hierdoor krijg je wat extra background info over haar persoonlijkheid. De schrijfstijl is ook erg vlot waardoor je door het boek heen vliegt.

In het verhaal zitten ook alle elementen die in dit soort boeken aanwezig moeten zijn, verdriet, vriendschap, ziekte, liefde, dood, ruzies,... It’s got it all. Leuk weetje, dit is het eerste deel van een trilogie dus ongetwijfeld nog twee relaxed reads to come. 

Ik geef “Rosalinds leugen”een dikke 3/5 
Een zonnige dag in de tuin of een regenachtige dag op de bank, dit is de ideale compagnon. Goed nieuws trouwens want in november komt het tweede deel “Eve’s waarheid” al uit! 

Muna Shehadi las als kind al zoveel dat ze vastbesloten was zelf ook schrijver te worden. Ze begon haar schrijfcarrière in romantische fictie en maakte met haar Drie dochters Trilogie de overstap naar romans voor een breder publiek.



#blogtour : De offers - Jeroen Windmeijer - een reis in Bolivia.

Voor al degene die ‘De offers’ nog niet gelezen hebben, foei!! Dit boek is 5/5 en echt een topper! Wil je even compleet verdwalen in een verhaal dan is dit het boek!! (Je leest in een vorige blog over ‘De offers’ waarom ik zo enthousiast ben over dit boek!)

Ik werd tijdens het lezen zo meegezogen in het verhaal en het land dat ik er nog een extra blog over moet schrijven.
Zonder spoilers te geven ging ik op zoek naar wat extra informatie over Bolivia, het religieuze, de locals, hun gebruiken enz. Ik had de kans om met Griet S. te kunnen spreken, zij is een echte travelbird, die haar ervaringen in en rondom Bolivia even met me wou delen. 

Het religieuze in het boek sprak me echt enorm aan, het blijft een mix van wat voor mij het “klassieke” christelijk geloof is, maar ook oude vormen van geloof zoals rituelen,meerdere goden enz. Ik vroeg aan Griet hoe zij dit ervaarde tijdens haar reis.


  • Van de religieuze mix heb ikzelf niet veel gemerkt. Wij hebben wel de autowijding meegemaakt op Copa cabana. Heel leuk om te zien. Zo zie je dat er nog veel mensen waarde hechten aan materiële zaken zoals een auto. Jong, oud (de auto's maar ook de gelovigen). Velen laten hun auto wekelijks wijden. - Wat me wel opviel is dat de bevolking niet steeds even happig is wanneer je een foto van hen wil nemen (oké, ik zou ook raar kijken wanneer ze van mij een kiekje zouden nemen en denken "oei, is er iets met me") maar geef nu toe. Niets mooier dan locals in hun tradiotionele klederdracht met al die felle kleurtjes. En een Bolivian op een avondmarktje aan zee fotograferen is nog net iets anders. - Een local zei me dat zij geloven dat hun geest, ziel meegaat, iets mee zou gebeuren, wanneer je een foto van hen neemt. -Wanneer we een kijkje gingen nemen in een Katholieke kerk tijdens een viering gingen alle oude dametjes meteen voor ons rechtsstaan zodat wij konden zitten. Dit weigeren was not done. 

La paz, we zagen het allemaal wel al eens voorbij komen op tv, en in het boek komt de stad uiteraard ook voorbij net zoals het Titicacameer. Ik werd door het boek ook heel erg nieuwsgierig naar de eilandjes zoals Isla del sol omdat Jeroen
Windmeijer alles zo beschreef dat je gewoon meer wil weten. Ook Griet bezocht deze must see places en kon me dus nog meer zeggen over deze betoverende plaatsen.


  • La Paz vond ik een mooie stad maar niet meer of minder. Ikzelf ben meer een natuurpersoon dan een stadsmeisje. - Het Titicacameer was mooi, helemaal niet zo toeristisch. Ik zag eigenlijk maar 2 andere toeristen. Wij gingen er met de boot over naar Isla del sol. Eiland van de zon. Heel mooi. Ons verblijfplaats lag op een heuvel. De locals kwamen onze rugzakken halen om naar boven te sjouwen en de accommodatie had een amazing uitzicht maar het verblijf was heel back to basic (Hou ik wel eens van.)


Als je het boek uit hebt en bent bekomen van dat “omg wtf”- plot en je het in gedachten nog eens overloopt dan ben je eigenlijk zelf al een beetje verliefd geworden op dat land. Al die gebruiken, de locals, tradities en je vraagt je af “wat is er nu zo bijzonder is aan Bolivia” en Griet gaf zo een onwijs mooi antwoord.

  • Bijzonder aan Bolivia? Alles. Het is zo een verscheiden land. In alle opzichten. Zeer arme bevolking, de middenklasse. Zeer arm is echt wel heel basic. Zij wonen in een hut in the middle of nowhere. Geen water, geen elektriciteit,... Vlees hangt te drogen aan de wasdraad. Drogen dus. Maar de natuur is zooo wondermooi. Het leek of ik in 1 land op verschillende continenten was. Van Afrika tot in Amerika. Rode rotsen, duinen, besneeuwde bergtoppen, cactussen zo ver je kan zien, zoutvlaktes zo groot als Vlaanderen. - Te paard waanden we ons in the far west als echte cowgirls. Voor het ochtendgloren een cactuseiland bezoeken voor de zonsopgang. Slapen in een zouthotel...


Ik ben echt door dit boek zoveel wijzer geworden over dit land, de gemeenschappen, de locals, de gebruiken, en dat terwijl ik een spannende thriller aan het lezen was. 

Dit boek is absoluut mijn favoriete thriller van 2019 so far without a doubt! Zelfs als je niets voelde voor Bolivia dan heb je na het lezen van dit boek op zijn minst wat schoonheid ontdekt.

Dat is dus het immense talent van Jeroen Windmeijer, je een onwijs spannend boek laten lezen waarvan je op het einde denkt “WoW” én je verliefd laten worden op een land, op de locals enz. 

Zoals in mijn vorige blog te lezen was, ik heb niets dan goeds te zeggen over dit boek. Het is gewoon een heel erg sterk verhaal, ik zag het absoluut niet aankomen en ik heb het boek zowel als e-book als paperback omdat ik dit boek tig keer zal herlezen!


Bedankt aan HarperCollins voor het recensie exemplaar, bedankt aan Griet voor je tijd en de ontzettend mooie foto’s en bedankt Jeroen Windmeijer voor dit boek te schrijven. 

Sofia draagt altijd zwart - Paolo Cognetti (de bezige bij)

Sofia zou zo graag gelukkig zijn, maar draagt toch altijd zwart. Op haar tiende droomt ze er nog van het liefje van een piraat te worden, maar op haar zestiende neemt ze een overdosis pillen en wordt ze opgenomen in een kliniek. En op haar achttiende volgt ze een prestigieuze theateropleiding in Rome, om vervolgens in New York te belanden als een van de vele jonge actrices die hopen ontdekt te worden. Maar uiteindelijk is Sofia altijd op de vlucht, voor haar vrienden, voor haar ouders, voor haar geliefden en bovenal voor zichzelf. 

Nope, hij ligt me niet, ik snap zijn schrijfstijl niet denk ik... ik snap het verhaal, ik snap wat hij probeert te doen, hoe het moet overkomen maar nee ik vind hem het nooit niet halen. 

“De verpleegster maakte er een gewoon van ‘s nachts tegen Sofia te praten, als niemand het zag. Ze ging bij de couveuse zitten en stak van wal.”

Elke keer als ik word meegenomen in zijn verhaal, elke keer als ik voel dat we naar het punt gaan waarop je na enkel zinnen kan zeggen “ja wat mooi”, zwakt het af en is hij het kwijt. 

“‘Sofia,’ zei de verpleegster, ‘weet je wat dat is, een geboorte? Het is een schip dat ten oorlog vaart.’”

Ik ben geen fan van deze schrijver vrees ik. Het verhaal dat hij brengt is wel mooi. Toch een 3/5 voor deze “Sofia draagt altijd zwart”. 

De offers - Jeroen windmeijer (HarperCollins)

In een gesloten gemeenschap in de buurt van het Titicacameer worden in korte tijd drie kinderen vermoord. Alles wijst erop dat ze op rituele wijze zijn omgebracht. De Nederlandse onderzoeksstudent Luc en zijn Boliviaanse collega Nayra raken bij de zaak betrokken. Is de uitgestorven gewaande traditie van het kinderoffer nieuw leven ingeblazen? Wat waart er rond tussen de mistige toppen van de Andes?
In Latijns-Amerika is het christendom, dat de rooms-katholieke conquistadores met zich meebrachten, diep verweven met de oorspronkelijke natuurgodsdienst. De indianen zien Moeder Aarde als een zorgzame moeder, die de mens overvloed schenkt. Offers zijn nodig om het evenwicht in stand te houden. Maar soms is wel een heel groot offer nodig…

Jongens jongens wat een boek!! Ik ben echt enkel en alleen vol lof over deze dus hou je klaar voor even niets anders dan goeds.

“Het kind lijkt in diepe rust. Het zit binnen in een kamer tegen een muur aan, de armen om zijn opgetrokken benen geslagen. Zijn hoofdje rust op zijn knieën, als dat van een kind dat op een feest per se op wilde blijven en dan toch door slaap werd overmand. Maar het is dood.”

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik enorme fan ben van alle elementen in dit boek. Het religieuze, het land, de gemeenschappen, de tradities,...
Ik vind het steeds ontzettend fijn wanneer je bij een boek ook nog iets opsteekt en bijleert. Again niets dan lof dus.

“‘Agnus dei,’ hoor ik hem prevelen, ‘qui tollis peccata mundi.’ Lam Gods dat de zonden van de wereld draagt.” 

Het verhaal neemt je vanaf de eerste pagina mee naar Bolivia en geeft zoveel kennis ivm het religieuze, het land, de mensen enz. 
Als je de prequel las dan wist je al dat dit boek vanaf het eerste woord super spannend ging worden en it did delivery just that! 
Het verhaal stelt niet teleur, het geeft zoveel mee maar blijft echt een up tempo lees. Ik las het in één keer uit omdat het gewoon niet mogelijk was weg te leggen. 

“Maarten volgt blijkbaar dezelfde gedachtegang. ‘Je verblijf hier eindigt zoals het begonnen is. Met een dood kind.’”

Het plot... I did not see this coming!! Jeroen Windmeijer heeft die speciale gave en het enorme talent om je mee te nemen in heel dit verhaal, dat je er zo diep inzit maar dat je absoluut compleet achterover valt bij de ontknoping. Dat is niet veel schrijvers gegeven! 

Conclusie dit is een absolute 5/5 ! Dit is zo ontzettend goed geschreven, zo leerrijk, zo een goed plot, zo een sterke verhaal elementen en het geeft je zelfs zin om je backpack te nemen en meteen af te reizen naar Bolivia. 

Jeroen Windmeijer je bent een held! Wat een ontzettend goed boek!! Bedankt!

Bedankt aan HarperCollins voor dit recensie-exemplaar. 


De wraak van Vondel - Frank van Pamelen (Dwarsligger uitgave)

De wraak van Vondel van Frank van Pamelen is een literair labyrint dat teruggaat naar de tijd van Vondel, naar de rederijkers uit de zeventiende eeuw en hun opvolgers. Op twaalf plaatsen in Amsterdam hebben zij sporen nagelaten, aanwijzingen die leiden naar het best bewaarde geheim uit de vaderlandse geschiedenis. Een geheim met gevolgen voor de troonswisseling. Aan journalist Maaike van Reede de taak om het mysterie op te lossen. Ze belandt in een doolhof van dichtregels en cryptische verwijzingen en heeft nog achttien uur tot de troonswisseling. 

De wraak van Vondel is voor de lezers van Dan Brown en IV van Arjen Lubach.
Frank van Pamelen is kleinkunstenaar, tekstschrijver, columnist en dichter. Hij maakt theaterprogramma's, schrijft kinderboeken en is journalist bij kranten, radio en televisie. De wraak van Vondel is zijn thrillerdebuut.
dwarsligger® 380

Over dit boek zijn de meningen verdeeld, de ene zegt goed de andere zegt het maar matig te vinden. Waar de ene het een goed plot vind, vind de andere het te ingewikkeld. Waar de ene de vergelijking met Dan Brown kan appreciëren, vind de ander het een erg ongelukkige keuze op hiermee een vergelijk te maken.

Het is een thriller, met verrassende twist, maar of het een fijne lees is laat ik in het midden. Er zijn gewoon ontzettend veel details. Zelf lezen en beslissen dus!! 
Het verhaal van Asta - Jón Kalman Stefánsson (Ambo|Anthos)

Jón Kalman Stefánsson, auteur van onder meer "Zomerlicht, en dan komt de nacht', schreef met "Het verhaal van Ásta' een meesterwerk over liefde en sensualiteit. "Het verhaal van Ásta' is een aangrijpend verhaal over het onvermogen om lief te hebben. Een prachtige en zinnelijke roman over het leven dat altijd anders verloopt dan we hoopten, en onze eindeloze zoektocht naar geluk. 

Stavanger, Noorwegen. Sigvaldi ligt op de stoep: hij is van een ladder gevallen. Net als de wolken die steeds van uiterlijk veranderen, veranderen zijn herinneringen met de tijd. Liggend op de stoep herinnert hij zich de man die hij dertig jaar geleden was in IJsland, een man die 's winters op zee voer en 's zomers als schilder werkte. Zijn eerste vrouw, Helga, was diep verliefd op hem en toch onrustig. Ze noemden hun tweede dochter Ásta, naar een heldin uit de IJslandse literatuur. Een voornaam met een belangrijke betekenis – het lijkt heel erg op het IJslandse woord voor liefde – maar die slechts ongeluk zal brengen. 

"Het wordt tijd dat deze man de Nobelprijs krijgt.' DWDD

Dit is zo een speciaal boek, er zijn zoveel ongelooflijk mooie zinnen in dit boek dat mijn exemplaar vol hangt met stickynotes.
Vanaf de eerste pagina word je meegenomen naar, voor mij persoonlijk, zinnen vol betekenis, zet het je aan tot nadenken. 

Jon Kalman Stefánsson (1963) behoort tot de grootste Europese schrijvers van deze tijd. In een poëtische en beeldende stijl schrijft hij over IJsland. "Zomerlicht, en dan komt de nacht' was een van de boeken van de maand februari bij DWDD.

Neem je tijd voor dit boek, neem je tijd voor elke pagina, leg het soms even aan de kant en laat het even bezinken. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik nogal eens hou van een donker boek of een boek waar niet alles ‘happy’ is.

“Sigvaldi doet zijn ogen open. De hemel is nog steeds blauw, hij is vol van de dood. Hij doet zijn ogen weer dicht.”

Ik probeer te bedenken hoe ik het boek het beste omschrijf en laat ik het op pijnlijk mooi houden. Ik heb nog geen boeken gelezen van deze schrijver dus ik kan niets zeggen over voorgaande boeken. Dus deze : pijnlijk mooi. 
Voor interpretatie vatbaar. 

Dankjewel ambo|anthos voor dit exemplaar toe te sturen. 
Bestemming Bonaire - Linda van Rijn 

Saar en haar vriend Niek hebben een grote teleurstelling te verwerken gekregen: hun vurige kinderwens zal onvervuld blijven. In een opwelling boeken ze een vakantie naar Bonaire. Ze willen even eruit, weg van het Nederlandse winterweer, bijkomen en elkaar weer vinden. Het Caribische eiland met zijn prachtige stranden en altijd schijnende zon lijkt daarvoor de perfecte plek. Als ze ook nog een Nederlands stel ontmoeten met wie het meteen klikt, hebben ze een topvakantie.
Terwijl Saar en Niek genieten van de zon, is op Bonaire de Nederlander Patrick Koelstra vermist geraakt. De politie staat voor een raadsel: Patrick is na een strandfeest zomaar van de aardbodem verdwenen. Door een ongelukkig toeval kruist de zaak van de vermissing de vakantie van Saar en Niek, die daarna een stuk minder onbezorgd is. Saar krijgt de schrik van haar leven te verwerken en langzaamaan ontvouwt zich een nachtmerrie waarin ze alle grip lijkt kwijt te raken.

Dit is hem dan, de laatste Linda van Rijn die ik nog moest lezen, ik las hem in het zonnetje met een glas Hugo erbij en zoals altijd compleet ontspannen na deze snelle vlotte lees. En nu? Het zwarte gat. I have no more Linda’s to read left...

Q : iemand van jullie een ideetje welke auteur het dichtste aanleunt bij deze boeken?

De favoriete zus - Jessica Knoll (Horizon)

Als twee zussen deelnemen aan een realityshow, had niemand kunnen denken dat een van hen het einde van het seizoen niet zou overleven. Goal Diggers wil het leven van een aantal succesvolle jonge vrouwen tonen zoals het echt is. Maar als diezelfde vrouwen, opgestookt door de producers, elkaar het licht in de ogen niet gunnen, ontaardt de show in een drama. De favoriete zus legt de onzichtbare grenzen, waar ambitieuze vrouwen vaak op botsen, bloot. Tegelijk biedt het boek een eerlijke kijk op de onderlinge relaties tussen vrouwen en de constante druk om jong, relevant en promotable te blijven.

Reality tv, iedereen zijn guilty pleasure toch. Dus op dat vlak zit het goed.
Qua wil ik blijven lezen-gevoel zit het ook wel snor (eenmaal het verhaal op gang is getrokken).

Maar heb ik ervan genoten? Ik kwam er maar moeilijk in, ben enkele keren opnieuw begonnen om het dan toch wel weer aan de kant te leggen. Eenmaal gestart is het een overload aan personages en lijkt het of je het eerste deel van het boek best even wat notes neemt.

Ik denk dat dit boek net iets teveel gehyped is waardoor de verwachting erg hoog waren en dat maakt hij net niet waar.

Pas op dit boek zal ongetwijfeld voor vele een +400 pagina`s leesplezier zijn en een verrassend einde is ook aanwezig dus komt het erop neer dat dit boek mij niet echt kan bekoren maar ik het uiteindelijk wel wou uitlezen. 🤷🏼‍♀️