De engelen van Elisabeth | Els Florijn

 De engelen van Elisabeth - Els Florijn (Mozaïek)

Een aangrijpende historische roman over een jonge vrouw die in een gesticht belandt op verdenking van de moord op twee van haar kinderen.

In ‘De engelen van Elisabeth’ geeft Els Florijn een inkijkje in de harde en ongenadige wereld binnen de muren van een gesticht, waar hoofdpersoon Elisabeth de Lange tegen wil en dank leert te overleven.

Dordrecht, 1890. Elisabeth de Lange, drieëntwintig jaar oud, wordt verdacht van de moord op twee van haar kinderen. Bij gebrek aan bewijs wordt ze krankzinnig verklaard, en ze komt in een gesticht terecht. Ze klampt zich vast aan de hoop haar zoontje Jan nog een keer te mogen vasthouden. Voor wat er daarna zal gebeuren, sluit ze haar ogen – tot dat niet langer kan.

Een eerbetoon aan onderdrukte vrouwen.

Wat een enorm krachtige cover. Een cover met een echte foto op, dat kan beide kanten uitgaan. Ofwel vind je dat niets ofwel heb je, zoals ik had met dit boek, pure aantrekkingskracht. Weet je gewoon, dit boek moet ik lezen. En dat omdat die cover zoveel emoties uitstraalt.

In dit boek neemt de auteur ons mee naar een tijd waar vrouwen en Elisabeth tot niets gereduceerd werden in een gesticht. Hoe ze daar belanden? Maakt niet uit, terecht of niet terecht. Wanneer er geen bewijzen waren of je gewoon vrouw was in die tijd kan het je overkomen. 

Je leest het boek door middel van heden en verleden hoofdstukken. Zo leer je Elisabeth echt kennen, haar jeugd, haar moeder die haar leerde kantklossen, haar vader die tiranniek is. De band met haar moeder en vader maar ook met haar echtgenoot Julius. 

‘Ik voelde het aankomen, ik zag het aan de manier waarop Julius naar mij was gaan kijken, ik merkte het aan het bezoek van de arts, twee keer maar liefst, en aan de agent, die hier kwam en vragen stelde.’

Elisabeth word beschuldigd van het vermoorden van twee van haar kinderen, dochtertjes. Ze heeft nog twee kinderen, zoontjes. Met haar oudste zoon heeft ze niet echt een vlotte band - tijdens het lezen ontdek je waarom - maar haar zoontje Jan is hemel en aarde voor haar. 

Elisabeth wil eerst nog vechten, naarmate ze langer in het gesticht verblijft slaat de moedeloosheid toe en dooft dat vlammetje. Tot de herinneringen aan haar Jan ervoor zorgen dat ze alles op alles zet om haar kind, haar kracht, te kunnen weerzien.

‘Toen ik een jaar of vier oud was, begon moeder mij te leren hoe ik kant moest maken. Ze leerde me kantklossen en kant borduren op het spieraam. Mijn vingers bloedden, gingen kapot van de stijve naalden, van de spelden en van het garen.’

Naarmate het boek vordert zorgt de auteur dat je sommige denkpatronen van Elisabeth leert begrijpen en of ze haar dochtertjes effectief gedood heeft. Maar waar het boek echt om draait is dat vrouwen gebroken, vernederd, mishandeld worden in gestichten waar ze belanden omdat niemand, echt niemand, tijd neemt om naar ze te luisteren.

De situatie toen moet schrijnend geweest zijn. Om als vrouw zo aan de goodwill van andere afhangen alleen maar omdat je vrouw bent. Amper te geloven dat dit kon, zomaar gek verklaard worden, zomaar alles verliezen, onderdrukt worden, mishandeld worden, effectief gek gemaakt worden, en toch... toch is dit nog niet volledig de wereld uit lijkt mij.  

Els Florijn bezorgd je met dit boek in een heel aangename en vlotte schrijfstijl een schrijnend verhaal. Of je het boek nu erg goed of minder goed gaat vinden, na het lezen blijft het hangen en blijf je nadenken over dit verhaal.

• Auteur(s) : Els Florijn
• Uitgeverij : Mozaiek
• ISBN : 9789023960225
• Taal : Nederlands
• Uitvoering : Paperback
• Aantal pagina's : 256
• Verschijningsdatum : oktober 2020