Maximes obsessie | Robert devriendt


 Maximes obsessie - Robert devriendt (Borgerhoff & Lamberigts)


In de uitloper van een verwilderd bos staan twee oude caravans en een vervallen boshut. Daar heeft Maxime zich teruggetrokken, ver weg van de kunstwereld. Schilderen doet hij niet meer, maar aan het registreren van de wereld blijft hij trouw. Hij leeft in afzondering en houdt er zijn eigen rituelen op na. Mettertijd gaat hij mensen uitnodigen. Onbekenden, die hij instructies geeft en observeert met de toewijding van een voyeur. Een van hen is Edith, een lingerieontwerpster op de vlucht voor haar uit de hand gelopen huwelijk. Bij Maxime lijkt zij een toevluchtsoord te vinden. Zelf is Maxime op zoek naar een authentieke manier van leven waarbij hij tevergeefs probeert het kunstenaarsbestaan achter zich te laten. 


In deze beklijvende roman houdt auteur en kunstschilder Robert Devriendt zijn lezers scènes voor. En toch komt alles in aanraking met elkaar, via Maximes obsessieve blik. Spannend en intelligent, Maximes obsessie is een indrukwekkend debuut.


Dit is een speciaal boek met een speciale schrijfstijl. Enkele clichés - of wat de maatschappij ons leerde dat clichés zijn -  vinden hun weg in het boek maar je moet je volledig overgeven aan dit boek. Meegaan op die stroom waar Robert Devriendt je mee naartoe neemt. Liefde, romantiek, ontsnappen aan wat echt is,... er is zoveel in deze roman.


Ik denk dat dit boek onder de noemer literatuur valt. Je leest en begrijpt het zoals jij het leest en begrijpt. Voor iedereen anders. Dit is zo een boek waar je zoveel in ziet en merkt maar niet zeker weet of dat is wat de schrijver wil dat je ziet en merkt. Kunst? Op literair vlak voor mij persoonlijk wel. 


‘Maxime komt de caravan uit en loopt het pad af dat naar de boshut leidt. Even houdt hij stil bij de vijver, voelt aan de stam van de waterwilg en trekt dan dieper het bos in. Zijn versleten jas heeft de perfecte schutkleur.’


Ik vind dat wondermooi. Dat een boek je alle kanten opstuurt. Dat elke personage, elke omgeving, elk ding iets meedraagt en bijdraagt aan de leeservaring. Een boek dat als een bijzondere en gedetailleerde film voor je ogen vorm krijgt en afspeelt. 


Nog een ‘dingetje’ dat ik enorm kon appreciëren is dat geel niet zomaar geel is in dit boek. Geel is cafetariageel. Blauw is pruisisch blauw. Hoe mooi is dat? Een bijzonder boek, dat voor elke lezer over iets anders zal gaan, waar voor elke lezen de focus van het verhaal ergens anders zal liggen.


‘Maar wanneer hij minder omhanden had en te veel begon na te denken, werd het moeilijker. Eerst nog deed hij de oortjes in van zijn mp3-speler en was het muziek die zijn gedachten de nodige zuurstof gaf.’


Dit is echt mijn eigen persoonlijke mening. Boeken zoals deze zijn altijd moeilijk om te recenseren. Waarom? Omdat ze zoveel in zich hebben, zoveel diepte - of net niet voor anderen - dat het echt een unieke leeservaring is voor. 




0 reacties:

Een reactie posten