Pogingen iets van het leven te maken - Hendrik Groen (Meulenhoff)
Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde?
Ik zei het vorige week nog en ik zeg het nu lekker weer, wat hou ik van Hendrik!
Die man zijn humor, zijn sarcasme, zijn blije momenten, zelf zijn donkere dagen en dan die behulpzaamheid, zalig vind ik dat.
In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage...
Ik heb wederom zo genoten van dit boek, genoten van Hendrik, Evert, de club en alles wat ze net wel of niet meemaken. Genoten van de opmerkingen naar al die zure oudjes toe of wanneer Evert en Hendrik in discussie gaan, de vriendschap en de verliefdheid die erin sluipt. Wat een heerlijk boek weer!!
“Ik hou ook het komende jaar niet van bejaarden. Dat geschuifel achter die rollators, dat misplaatst ongeduld, dat eeuwig klagen, die koekjes bij de thee, dat zuchten en steunen. Ikzelf ben 83 1/4 jaar.”
Ik heb de boeken in echt absoluut de verkeerde volgorde gelezen, ik las eerst het tweede dagboek, dan“een kleine verrassing”en dan deze“pogingen iets van het leven te maken”. Persoonlijk stoorde het niet maar is het wel aan te raden eerst dit boek te lezen en dan pas “zolang er leven is.”
“Vermoedelijk was er verraad in het spel. Allemaal de oorlog meegemaakt en toch een bejaard hondje aangeven bij de directrice.”
Laten we de cover van dit boek ook niet vergeten, ik vind die er telkens zo leuk uitzien. Dit boek heeft verschillende covers en deze was perfect voor met mijn zalig leuke goudvis-sokken. (Te vinden op sokken.nl - geen ad )
'Als ik de jackpot win, koop ik een privébejaardenhuis voor mijzelf en mijn vrienden. Er zal geen directie, portier of raad van toezicht zijn. Geen human resource manager, accountant of hoofd huishoudelijke dienst. Geen regels, geen statuten, geen reglementen. Dat alles scheelt bakken geld en een hoop gezeur. Er is wel plaats voor gezond verstand, vriendelijk personeel en een goede kok op afroep, voor als we geen zin hebben om zelf te koken in onze mooie keuken. Een huis met ruime, lichte kamers waar je een poes of hond of kerstboom mag houden als je dat zo nodig wilt. Simpel toch eigenlijk. Blijf dromen, Hendrik.'
Eindconclusie ; ik ben weer helemaal verliefd op dit boek, op de humor, sarcasme en ook dit was weer een zalig relaxte lees, helemaal ontspannen nu... en stiekem mis ik Hendrik nu al.
0 reacties:
Een reactie posten